ZASIEDZENIE

Polski system prawny przewiduje możliwości zasiedzenia zarówno ruchomości jak i nieruchomości.

W tym miejscu zajmiemy się kwestią zasiedzenia nieruchomości, przypadek ten opisany jest w art. 172 Kodeksu Cywilnego który stanowi:

1. Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Innymi słowy czym jest zasiedzenie?

Zasiedzenie to sposób nabycia własności nieruchomości na mocy prawa, przez jej posiadanie przez określony czas. Co ważne, zasiedzenie może nastąpić jedynie wtedy, gdy posiadacz spełnia ustawowe przesłanki, które wyraźnie określono w Kodeksie cywilnym.

Instytucja zasiedzenia ma na celu:

– Zapewnienie stabilności stosunków własnościowych, zwłaszcza w przypadku nieruchomości, które przez długi czas pozostawały w posiadaniu osób innych niż formalni właściciele.

– Regulację stanu prawnego nieruchomości, szczególnie gdy faktyczny posiadacz dba o nią jak właściciel i ponosi koszty jej utrzymania.

Warunki Zasiedzenia Nieruchomości: Artykuł 172 Kodeksu Cywilnego

Artykuł 172 Kodeksu cywilnego wyznacza dwie główne przesłanki zasiedzenia:

  1. Posiadanie samoistne – Nieruchomość musi być posiadana przez osobę niebędącą jej właścicielem, ale traktującą ją jak własność. Taki posiadacz nazywany jest posiadaczem samoistnym, czyli osobą, która użytkuje nieruchomość w sposób, w jaki zazwyczaj robi to właściciel.
  2. Upływ określonego czasu– Czas posiadania zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza:

– Posiadanie w dobrej wierze: Gdy osoba jest przekonana, że przysługuje jej prawo do danej nieruchomości, nabywa jej własność po 20 latach nieprzerwanego posiadania.

– Posiadanie w złej wierze: Jeżeli posiadacz wie lub powinien wiedzieć, że nie jest prawnym właścicielem nieruchomości, okres wymagany do zasiedzenia wynosi 30 lat.

Przykład:

Jeśli osoba przez 20 lat posiada nieruchomość, wierząc, że stała się jej właścicielem (np. w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonej transakcji zakupu), a dopiero po tym czasie dowiaduje się o brakach w dokumentach, może nabyć własność na podstawie zasiedzenia, o ile posiadała nieruchomość w dobrej wierze. W sytuacji, gdy wiedziała, że nieruchomość formalnie do niej nie należy, zasiedzenie nastąpi dopiero po upływie 30 lat.

Procedura Uznania Zasiedzenia

Aby sąd potwierdził zasiedzenie nieruchomości, posiadacz musi złożyć stosowny wniosek do sądu rejonowego właściwego dla położenia nieruchomości. We wniosku należy wykazać:

– Okres posiadania nieruchomości,

– Okoliczności posiadania, które świadczą o dobrej lub złej wierze.

Decyzja sądu jest kluczowa – dopiero uzyskanie postanowienia o zasiedzeniu umożliwia posiadaczowi dokonanie wpisu do księgi wieczystej nieruchomości i formalne uznanie jego własności.

 Podsumowanie

Zasiedzenie nieruchomości jest jednym z wyjątkowych sposobów nabycia własności w polskim prawie. Warunkiem koniecznym do zasiedzenia jest nieprzerwane posiadanie nieruchomości przez określony czas oraz traktowanie jej jak własnej.

Czas zasiedzenia zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza – odpowiednio 20 lub 30 lat. Proces zasiedzenia stanowi gwarancję, że osoby rzeczywiście władające nieruchomością, dbające o nią i posiadające ją samoistnie, mogą po upływie odpowiedniego czasu uzyskać do niej prawo własności. Gwarancję prawidłowego przeprowadzenia tego procesu gwarantuje profesjonalna obsługa prawna.

Dodaj komentarz